PlugPlug Limburg is een prachtige graveltocht op Paasmaandag 18 april doorheen de Hoge en Lage Kempen. Er wordt gereden op basis van gps en er is keuze tussen 60, 102 of 153 kilometer. Limburg heeft de gravel grinder veel te bieden: magnifieke heidevelden, eindeloze bossen en magistrale grindwegen. Vanuit Lanaken fiets je recht het groen in. De rest van de rit kom je er niet meer uit. Groen groen gravel zo groen: dát is PlugPlug Limburg. In dit artikel vind je de praktische info over de routes én een reportage van de verkenning van onze Parcoursbouwer Nick.
Info en tickets voor dit evenement vind je via PlugPlug Limburg.
Keuze tussen drie afstanden:
Korte afstand:
60 km
70% offroad
300 hoogtemeters
1 bevoorrading onderweg
Medium afstand:
102 km
75% offroad
550 hoogtemeters
2 bevoorradingen onderweg
Lange afstand:
153 km
75% offroad
750 hoogtemeters
3 bevoorradingen onderweg
Reportage: Onze parcoursbouwer op verkenning in Limburg
Limburg staat al jaren gekend als fietsprovincie bij uitstek. Tussen de mijnterrils en het bronsgroen eikenhout staat de wieg van het fietsknooppuntennetwerk. In de eindeloze bossen slingeren uitdagende single tracks naast gladde fietspaden. Maar valt er ook iets te rapen voor liefhebbers van gravel en grind?
Tekst: Nick Schuermans
Foto's: Pieter Stockmans en Nick Schuermans
Om die vraag te beantwoorden zochten we Nick Schuermans op. Afgelopen zomer kamde hij de hele provincie af op zoek naar grandioze gravelwegen. Het resultaat van al z’n verkenningsritten kan je op Paasmaandag bewonderen tijdens het evenement PlugPlug Limburg. Op een verkenningsrit gaf Belgiës eerste professionele parcoursbouwer ons al een voorsmaakje …
Duiken naar grindparels
We treffen Nick op de parking van Hengelhoef in Houthalen. “In m’n jeugd kwam ik hier wel eens subtropisch zwemmen. Op m’n gravel bike beleef ik nu minstens even veel plezier als toen in de wildwaterbaan”, lacht hij.
Wie wil gravelen in Limburg, denkt in de eerste plaats aan Nationaal Park Hoge Kempen merken we op. “Volledig terecht”, beaamt Nick. “Nergens in Vlaanderen vind je zo’n grote concentratie aan goed bollende grindwegen. Heerlijk op en af. Een paar uur in de natuur. Maar als parcoursbouwer zoek ik het ook graag weg van de gebaande paden. Ook elders in de provincie stoot je op grindparels”.
Om z’n woorden kracht bij te zetten, zet Nick koers richting Ten Hagedoornheide. Een fenomenale gravelweg doorklieft de paarse zee. Bijna zes kilometer lang. Eerst rechttoe rechtaan. Daarna kronkelend door een prachtig stukje groen.
“Voor ik zelf een gravel bike had, dacht ik dat gravelen enkel goed was voor de commerce. Ik had al een koersfiets, een mountainbike en een stadsfiets. Waarom zou ik dan nog een gravel bike aanschaffen? Maar op dit soort van plekken snap ik de hype helemaal. Op brede bandjes geraak je écht midden in de natuur. Op de mountainbike kan dat uiteraard ook, maar dan mis je de sensatie van snelheid”. De Scott Addict Gravel van Nick trekt een streep door de heide. Het stof waait op en gaat weer liggen.
Het Papieren Tijdperk
Op het einde van de grindweg staat Nick ons op te wachten. Uit z’n achterzak tovert hij een topografische kaart. “Vele mensen die me onderweg met die kaart bezig zien, denken dat ik de weg kwijt ben. Of dat ik in het Papieren Tijdperk ben blijven hangen”.
“Niets is minder waar”, legt Nick uit. “Voor ik op verkenning ga, heb ik al uren werk op de laptop achter de rug. M’n opleiding geografie helpt me daarbij. Met informatie van een tiental bronnen puzzel ik een eerste route in elkaar. In Google Streetview heb ik voor elk stukje route minstens drie alternatieven verkend”.
“Het voordeel van die papieren kaart is dat ik op het terrein nog kan afwijken van die eerste route”, benadrukt Nick. “Daarnet aan het militair terrein zag ik bijvoorbeeld een verbodsbord voor fietsers. Dan pas ik de route ter plekke aan. Wat later sloeg ik een grindweg in die nog niet prijkt op gravelmap.com. Onderweg helpt de papieren kaart me dus om creatief te zijn. Op het minischermpje van een GPS-toestel is dat veel moeilijker”.
Op de vlakke grindwegen rond Gruitrode blijft nog genoeg adem over om z’n manier van werken verder uit te leggen. “Ontwikkelaars van apps beloven een fietsroute in een paar muisklikken. Zo gemakkelijk is het natuurlijk niet”, onderstreept hij. “M’n grootste geheim is de tijd die ik in een route steek. Eerst tuur ik uren op de kaart. Daarna verken ik het gebied kriskras met de fiets. Na elke verkenningsdag keer ik terug naar de tekentafel”.
Het resultaat – zo merken we zelf – mag er inderdaad zijn. Veel asfalt krijgen we niet voor de wielen. De ene heerlijke gravelweg mondt gewoon uit in de volgende. Deze route door half Limburg verveelt geen seconde.
Fietsfilosofie
Vanaf Neeroeteren trekken we door het Nationaal Park Hoge Kempen. De route verandert hier sterk van karakter. Open weidelandschappen maken plots plaats voor bospassages. Het gaat ook aardig op en af. Op de top van de eerste helling hijgen we samen uit. “Dit is niet zo steil als de gedrochten in de Vesdervallei”, zegt Nick, “maar m’n vormpeil is ook niet meer wat het geweest is”.
Tijdens het uitblazen vragen we Nick hoe iemand parcoursbouwer wordt. “Men zegt wel eens dat de kiemen van je toekomstige droomjob al in je kindertijd zichtbaar zijn”, antwoordt hij. “In mijn geval was dat zeker zo. De stratenatlas van de Vlaamse Ardennen staat nog steeds in m’n geheugen gegrift. Als tienjarige bouwde ik al alternatieve parcours voor de Ronde van Vlaanderen”.
“Bij de nieuwelingen en de juniores deed ik aan veldrijden en wegwielrennen. Terwijl de meeste van m’n ploeggenoten op intervals trainden langs het Albertkanaal, trok ik het Hageland in. Een vaste route had ik niet. Elke week zocht ik nieuwe hellingen op”.
“Ondertussen fiets ik al lang niet meer om de snelste te zijn”, bekent Nick. “Toen ik stopte met koersen, nam ik me zelfs voor om nooit nog te trainen. Een hartslagmeter heb ik nooit gehad. Materiaal? Daar ben ik zeker niet maniakaal mee bezig. Ik fiets om buiten te zijn. Me vrij te voelen. Te gaan waar ik nog nooit ging”.
Bij het uitspreken van die woorden, wenkt Nick ons. Tien meter van het pad staat een bankje met een panorama over het Bergerven. We krijgen een fantastisch uitzicht cadeau.
“Toen ik in Antwerpen ging wonen”, gaat Nick verder, “vond ik een groepje fietsers met dezelfde fietsfilosofie. Geen jaagpadjagers, maar ontdekkingsreizigers. Bij Bike Leon ervoer ik niet alleen het plezier van het samen fietsen, maar ook de voorpret van het routebouwen. Zo puzzelde ik een Dolomietmarathon in elkaar. Die verbindt alle koersfietsvriendelijke grindpaden tussen Antwerpen en m’n geboortedorp Vosselaar. Dat soort van fratsen”.
Terug op de fiets doen de kasseien van de Driepaalweg in Opoeteren onze babbel even verstommen. “Dit is niks in vergelijking met de hellebanen van Waals-Brabant”, zegt Nick wanneer we terug het asfalt opdraaien. “Voor m’n fietsvrienden tekende ik ooit een ‘Slag om Waterloo’ uit. Vanuit Antwerpen pakt die de meest afschuwelijke kasseibanen van België mee. De slechtste kasseien van heel het heelal dus”, ginnegapt Nick. Of die slogan garantie biedt voor commercieel succes? We durven het te betwijfelen.
De gezelligste terrasjes
Gravelwegen door het Dilser- en Stokkemerbos brengen ons bij het voormalige station van As. Het aanpalende terras lacht ons tegemoet.
“Dat ik van die kinderdroom ondertussen m’n job kon maken, is natuurlijk uitzonderlijk”, zegt Nick. “Zoals vaak in het leven, was daar toeval mee gemoeid. Toen de heren van Count Me In te horen kregen dat hun Rondje Valkenburg toch kon doorgaan, zochten ze iemand die hun route in één-twee-drie kon optimaliseren. Via via kwamen ze bij mij uit. Ik begon met een wit blad. De commentaren waren lovend.”
Nick nipt eens van z’n Westmalle Tripel en vertelt verder. “In volle covidcrisis moesten zij al hun evenementen uitstellen. Samen bedachten we toen De Parcoursbouwer. Op dat platform staan ondertussen een vijftiental routes. Voor een kleine bijdrage krijgen fietsers een hoogwaardig gpx-bestand en een startgids met allerlei nuttige informatie, zoals parkeergelegenheid, hindernissen en – je merkt dat ik er zelf niet ongevoelig voor ben - de gezelligste terrasjes onderweg”.
Maar er zwerven al miljoenen gpx’en online, waarom zou iemand dan nog betalen voor een route, werpen we op. “Natuurlijk”, zegt Nick. “Maar bij ons primeert kwaliteit boven kwantiteit. Het gaat puur om parcoursen die ik zelf heb uitgetekend en uitgebreid heb verkend. Zoals je vandaag met je eigen ogen hebt kunnen zien, kruipt daar veel tijd in. Bovendien zorgen we ervoor dat de route ook steeds befietsbaar is. Als een weg wordt afgesloten of te moddergevoelig blijkt, krijgt iedereen een nieuwe gpx toegestuurd. Op die manier garanderen we een zorgeloze dag op de fiets. Op termijn hopen we dat fietsers het logisch gaan vinden om te betalen voor zo’n kwaliteitsvolle gpx. Denk maar hoe Spotify ook een betalend alternatief kon bieden voor heel wat gratis downloaddiensten. Wie twijfelt, hopen we over de streep te kunnen trekken met een waardebon van 6D Sports Nutrition”.
Onze glazen zijn leeg. Langs de terril van Waterschei fietsen we terug naar Hengelhoef. Van welke parcoursen Nick nog droomt, vragen we hem. “Het voorbije jaar heb ik fantastische plekjes in eigen land ontdekt. Van het Zwin tot het Zoniënwoud. En van de wijngaarden in het Hageland tot de desolaatheid van de Hoge Venen. Streken genoeg om mooie routes in elkaar te puzzelen. In elke streek is het m’n ambitie om de allermooiste route te bouwen. Maar op een dag hoop ik al die plekken met elkaar te verbinden in één magistrale bikepacking trip. Een PlugPlug dwars door België dus.”
Info en tickets voor PlugPlug Limburg op Paasmaandag vind je via PlugPlug Limburg.