Deze review en foto's werd ons toegezonden door Lukas Roose. Hij reed de route op 9 februari 2023 en schreef dezelfde dag nog onderstaande review.
Zonder enig gefundeerd onderzoek ten gronde ben ik ervan overtuigd dat nagenoeg alle sporters, weliswaar in verschillende gradaties, gekenmerkt worden door masochistische karaktertrekken. Van de enigszins sportievere recreant tot de hyperprofessionele atleet, elk van hen weet wat het betekent om in het rood te gaan. Om fysieke en mentale grenzen op te zoeken en deze vervolgens te verleggen. Om door die denkbeeldige muur te gaan. Tot het zwart voor de ogen wordt, het lichaam volledig falende is, en de pijn allesoverheersend aanvoelt. Tot het brein werkelijk alle gedachten en bekommernissen verdrijft en als laatste houvast terugvalt op enkel dat ene primaire basisinstinct: blijven ademen. Altijd, enkel en alleen, blijven ademen.
En nadien: het opgebouwde melkzuur afdrijven voordat men er volledig in dreigt te verzuipen, de onverantwoord hoge hartslag onder controle krijgen, die verdomde ademhaling opnieuw stabiliseren… En een minuut, uur, dag of week later: Gewoon. Allemaal. Opnieuw. Als junkies die verslaafd zijn aan pijn en deze van tijd tot tijd actief moeten gaan opzoeken. Omdat het kan. Omdat het moet.
Hoewel ik de man niet persoonlijk ken, lijkt het me niet uitgesloten dat ook een bezeten sportliefhebber als De Parcoursbouwer zich in bovenstaande herkent. Maar meer nog, ik durf ten stelligste beweren dat zijn masochistische trekjes louter en alleen al tot uiting komen tijdens het ontwerpen van gravelroutes zoals de PlugPlug Opaalkust (lange lus).
Want laat me de zaken niet verbloemen: deze route is ronduit brutaal. Over een traject van een grote 100 km vallen er een stevige 1.700 hoogtemeters te bedwingen. De beklimmingen liggen onregelmatig en ogenschijnlijk willekeurig over de volledige route uitgestrooid, lijken bij wijlen eindeloos lang te duren voor wie gewoonlijk Le Plat Pays aandoet, en flirten zowel verhard als onverhard vaak met stijgingspercentages van boven de 10%.
‘Onverhard’ valt hier trouwens in de absoluut ruimste zin van het woord te interpreteren: goed lopende lichte gravelstroken, dat zeker en vast, maar toch vooral meedogenloos ruwe stroken waar de keien en groeven gul over de weg verspreid zijn. Aangevuld met heel wat singletracks, bospassages, en een aantal doortochten waar zelfs met de beste verbeelding moeilijk sprake kan zijn van de term ‘berijdbaar pad’. En hoewel het de dagen voorafgaand aan mijn beproeving kurkdroog was gebleven, droegen veel stroken nog de modderige sporen van een kletsnatte winter. Het maakte de afdalingen er niet minder verraderlijk op, maar zelfs in droge zomerperiodes zijn concentratie en behoedzaamheid hier de sleutelwoorden.
En vergis u niet, maar zelfs op de zogenaamde verharde secties zijn de vlot bollende asfaltkilometers al bij al vrij beperkt in aantal. Een chauvinist zou in een vlaag van opwelling plotsklaps zelfs durven verlangen naar de comfort zone van Belgische betonwegen met hun wijdvermaarde bitumineuze voegvullingsmassa.
Om maar te zeggen dat de aard van het parcours er eigenhandig voor zorgde dat ondergetekende, op pad met een niet-verende gravelfiets uitgerust met 40mm brede banden, meermaals deed snakken naar de geneugten van een mountainbike. De weersomstandigheden waren evenwel perfect, dat dan weer wel: koud, maar zonnig en absoluut windstil. Medelijden en eindeloos respect voor de eenzame, arme ziel die deze tocht dient af te leggen in natte omstandigheden met een stevige wind die genadeloos vrij spel heeft over de onbeschutte open velden.
Zijn er dan nog meer argumenten nodig om u te overtuigen deze tocht aan te vatten? Ik dacht het niet. Maar voor het geval dat; het uitgetekende traject is niet alleen adembenemend in de letterlijke zin van het woord. De route slingert zich als een ongeleid projectiel doorheen het landschap en wisselt uitgestrekte akkers af met muisstille bosgebieden en de typerende verlaten Franse dorpskernen. De zee wordt soms aan het zicht onttrokken, maar is nooit echt veraf en golft mee met het landschap dat haar begrenst.
De vergezichten worden aaneengeregen, lijken eindeloos en reiken bij helder weer tot de krijtrotsen van Engeland. Wat natuurlijk meteen ook de overdaad aan Wereldoorlog II bunkers verklaart die indertijd in de regio als paddenstoelen uit de grond verrezen. Sommige bouwwerken langs de route zijn ronduit indrukwekkend en zijn een tussenstop meer dan waard. Al is het maar als drogreden om even op adem te komen.
De PlugPlug Opaalkust is één van die PlugPlug gravelroutes die atypisch is door zowel de regio als de aard van het parcours en de zwaarte ervan. Ze vormt een uitdaging voor eender wie bereid is om deze aan te gaan. Een vlotte en snelle afhandeling ervan is een utopie. Het is werken, harken, vloeken, overleven en altijd opnieuw blijven ademen. Het is zo’n route die je gewoon eens gereden moet hebben, ook al is het maar éénmalig. Omdat het kan. Omdat het moet. En om nadien ferm content te zijn dat je het geflikt hebt en ervan af bent.
By the way, indien je aan de eindmeet nog zo’n tweeënhalve keer de asfaltbeklimming naar Cap Blanc Nez opknalt (lees: omhoog sukkelt), overschrijd je de kaap van 2.000 hoogtemeters. En wat is tweeënhalf zonder drie? Nagenoeg alle sporters zijn masochistisch. Ride on.
Auteur: Lukas Roose (9-2-2023)
De route zelf rijden? Download dan hier gravelroute PlugPlug Opaalkust
Comments